Jak leczyć refluks

Refluks można leczyć farmakologicznie, ale też chirurgicznie – wykonując laparoskopię, gastroplikację lub wykorzystując metodę ultradźwiękową aparatem Stretta. Niestety, jest to choroba przewlekła z dużymi skłonnościami do nawrotów – zwłaszcza w przypadku, gdy nie zmienimy szkodliwych nawyków żywieniowych.

Po rozpoznaniu choroby refluksowej, stosuje się inhibitory pompy protonowej. Jeśli objawy ustępują np. po dwutygodniowej kuracji omeprazolem – można być pewnym, że to choroba refluksowa. Jeśli objawy nie ustępują – zaleca się wykonanie gastroskopii. To samo badanie wykonuje się u wszystkich, którzy chorują na refluks przez wiele lat. Badanie endoskopowe ma wykluczyć powikłania: zwężenie, krwawienie, czy tzw. przełyk Barretta. Czasami trzeba też wykonać manometryczne badanie przełyku. Poprzez zbadanie ciśnienia w przełyku określimy czy mięsień zwieracza dolnego przełyku działa prawidłowo.

Sposoby leczenia choroby refluksowej

Leczenie farmakologiczne – podstawową sprawą jest zmiana stylu życia, ale często to nie wystarczy i niezbędne będzie leczenie farmakologiczne. Polega ono przede wszystkim na zmniejszeniu wydzielania kwasu żołądkowego, czyli zastosowania raz na dobę tzw. inhibitorów pompy protonowej. Działają one na ograniczenie zakwaszenia, poprzez powstrzymanie wydzielania kwasu solnego. Kurację taką prowadzi się przez 2-4 tygodnie. Jeśli nie zadziała, zwiększa się dawkę lub dodaje leki z grupy blokerów receptorów histaminowych H2. Rzadko – ale także – stosuje się leki prokinetyczne (cisapryd, metoklopramid), które mogą wywołać nadmierną senność, drażliwość, a nawet zaburzenia rytmu serca. Dlatego częściej stosuje się leki alkalizujące, które nie tylko zobojętniają kwasowość treści żołądka, ale też otaczają jego ściany ochronną błoną śluzową. W celu zwiększenia siły dolnego zwieracza przełyku można też zastosować leki prokinetyczne, które „zachęcają” żołądek do szybszego przetrawienia jego zawartości.
Leczenie chirurgiczne – stosuje się je wtedy, gdy leczenie farmakologiczne nie jest skuteczne. Niestety, ono także nie rozwiązuje całkowicie problemu. Według badań, około połowy chorych, którzy przeszli zabiegi, po czasie znowu potrzebuje leczenia farmakologicznego. I to niezależnie od tego, czy przechodzili laparoskopię, gastroplikację czy stosowano metodę ultradźwiękową aparatem Stretta. Najbardziej popularna jest laparoskopia, którą przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym. Poprzez nacięty brzuch lekarz wprowadza do organizmu kamerę i narzędzia chirurgiczne. Za ich pomocą owija dno żołądka wokół dolnego odcinka przełyku. Przeprowadzana także przy całkowitym znieczuleniu gastroplikacja to z kolei zwężenie żołądka pod nietrzymającym zwieraczem. Stosowanie ultradźwięków aparatem Stretta jest natomiast wprowadzeniem do przełyku cienkiej sondy z balonikiem z igłą na jej końcu. Podczas emisji ultradźwięków przełyk się pogrubia, co zatrzymuje cofającą się treść żołądkową.

Całkowite wyleczenie refluksu

Choroba refluksowa ma spore inklinacje do remisji. To przewlekłe schorzenie, czasami przez długie lata dokuczające niemal codziennie – mimo stosowanych terapii, a nawet zabiegów. Według badań niemal co drugi pacjent narzekający na refluks w wieku dziecięcym, ma objawy jako dorosły, albo choroba ma charakter utajony.
Nie jest to groźne dla życia, ale codzienne dolegliwości skutecznie ograniczają radość z życia. Zwłaszcza, jeśli codziennie trzeba brać leki podtrzymujące. Chorujący często do końca życia przyjmują małą dawkę inhibitorów pompy protonowej. Trzeba tak robić, bo zaniechanie leczenia może prowadzić do groźnych powikłań ze zwężeniem przełyku i krwawieniami na czele.
Mniej więcej u 10% chorych dochodzi też do wytworzenia się tzw. przełyku Barretta. To stan przedrakowy, więc regularnie trzeba go kontrolować za pomocą badań endoskopowych i histopatologicznych. Na szczęście tylko ok. 0,5% przechodzi w raka, który wcześnie wykryty jest całkowicie uleczalny.

Po leczeniu refluksu

Najważniejsze jest to, by spróbować zmienić nawyki żywieniowe. Należy też unikać leków, które bezpośrednio, bądź pośrednio zmieniają ciśnienie przy dolnym zwieraczu przełyku. Stosowane są one przy nadciśnieniu, albo chorobie niedokrwiennej. Należy więc odstawić beta-blokery, azotany i teofilina. Nie ma potrzeby przeprowadzania kolejnej endoskopii, chyba że pacjent ma zaawansowaną chorobę refluksową lub powikłania z niej wynikające. Stała kontrola wskazana jest za to w przypadku chorych z rozpoznaniem przełyku Barretta. Badanie powinny być u nich powtarzana co najmniej co 3 lata. W przypadku większych zmian zaleca się powtarzanie badań nawet co 3 miesiące.